„Weird Al” Yankovic
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Weird Al Yankovic | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
lata 1979 – 1983 | |||
| Gatunek |
parodie | |||
| Długość |
32:59 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
„Weird Al” Yankovic – debiutancki album amerykańskiego parodysty „Weird Ala” Yankovica wydany w 1983. „Weird Al” Yankovic parodiuje pop i rocka z przełomu późnych lat '70 i wczesnych '80.
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]| # | Tytuł | Długość | Utrzymany w stylu/parodiujący |
|---|---|---|---|
| 1 | „Ricky” | 2:36 | Utwór „Mickey” Toni Basil; Parodia ody I Love Lucy, w której Yankovic gra Ricky, a Tress MacNeille - Lucy |
| 2 | „Gotta Boogie” | 2:14 | Gra słów omawiająca człowieka z „boogie” na jego palcu i jego dylemat w nim |
| 3 | „I Love Rocky Road” | 2:36 | Parodia „I Love Rock 'N Roll” Joan Jett; narrator wyraża odczucia tytularnego smaku lodów |
| 4 | „Buckingham Blues” | 3:13 | Bluesowa piosenka kpiąca ze stylu życia księcia księżnej Walii - Charlesa i Diany. Odpowiadając fanom w 1998 roku, Yankovic negatywnie odpisał, że nie będzie on ponownie pisał i nagrywał piosenki w świetle śmierci księżnej Diany. |
| 5 | „Happy Birthday” | 2:28 | Chorobliwie przygnębiająca piosenka urodzinowa szczegółowo przepełniona tym, co dolega światu: biedą, zagładą nuklearną i globalnego ocieplenia |
| 6 | „Stop Draggin' My Car Around” | 3:16 | Parodia „Stop Draggin' My Heart Around” – Stevie Nicks i Tom Petty; lament „fajnego faceta”, który zmuszony jest wielokrotnie ratować swój samochód - Plymouth z 1964 roku z powodu nielegalnego parkowania, wstydu i braku płatności. |
| 7 | „My Bologna” | 2:01 | Parodia „My Sharona” – The Knack; narrator opowiada o swojej obsesji na punkcie kiełbasy bologna |
| 8 | „The Check's In The Mail” | 3:13 | Biznes dotyczący unikaniu sporów i tytularnego „opóźnienia płatności” |
| 9 | „Another One Rides the Bus” | 2:40 | Parodia „Another One Bites the Dust” – Queen; oryginalne nagranie z programu The Dr. Demento Show z 1980 roku opowiadające o jeździe zatłoczonym autobusem. |
| 10 | „I'll Be Mellow When I'm Dead” | 3:39 | Odrzucenie stereotypowych postaw. |
| 11 | „Such a Groovy Guy” | 3:02 | Narcyzm w szczególności przekazuje styl: mody,postawy, dominacji i uległości oraz rozpad relacji |
| 12 | „Mr. Frump In The Iron Lung” | 1:54 | Ulubiona przez publiczność część dnia Yankovica, w której gra w kawiarniach Cal Poly. Piosenka opisuje raczej koślawe relacje pomiędzy narratorem a Mr.Frumpem w jego żelaznym płucu aż do jego śmierci |
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]- „Weird Al” Yankovic – akordeon, śpiew
- William K. Anderson – harmonijka, saksofon, śpiew
- Richard Bennett – banjo, gitara, ukulele, śpiew
- Zaidee Cole – śpiew
- Rick Derringer – gitara, śpiew
- Dr. Demento – śpiew
- Steve Jay – bas, śpiew
- Tress MacNeille – Lucy
- Joan Manners – śpiew
- Joel Miller – bongosy, conga
- Dorothy Remsen – harfa
- Rick & Bubba – śpiew
- Jon „Bermuda” Schwartz – perkusja, chórki
- Dawn Smithey – śpiew
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]- Producent: Rick Derringer
- Techniczni: Peter Kelsey, Tony Papaa